گفتگو با امیر کاظمی مازیار لیسانسه ها + بیوگرافی و ماجرای بازیگر شدن
بیوگرافی کوتاهی از امیر کاظمی
امیر کاظمی ، بازیگر جوان ایرانی ، زاده نوزدهم آبان ماه شصت و نه (1369/8/19) می باشد. پدرش ایرانی و مادرش اصالت آلمانی داشته و خانواده مادری وی نیز در آلمان هستند؛ او یک برادر کوچکتر از خود به نام آرش دارد. امیر کاظمی متأهل بوده و مهتاب محسنی همسرش می باشد. امیر کاظمی علاوه بر بازیگری در زمینه ورزش های شنا و اسکیت نیز به صورت حرفه ای فعالیت کرده و در زمانی یکی از بازیکنان تیم ملی اسکیت بوده است؛ علاوه بر این در حوزه موسیقی هم فعالیت می کند و پیانو ، کیبورد و پرکاشن را به صورت حرفه ای می نوازد.
امیر کاظمی بازیگر جوان سینما و تلویزیون این
شبها سریال لیسانسه ها را در شبکه سه سیما درحال پخش دارد. بازیگر نقش
مازیار در سریال لیسانسه ها در یک گفتگو از ماجرای بازیگر شدنش و آرزوهایی
که در دنیای بازیگری دارد گفت.
در 16 سالگی به صورت کاملا اتفاقی برای بازی در یک نقش کوتاه توسط مرضیه برومند انتخاب می شود و دو سال بعد یکی از نقش های اصلی سریال «همه بچه های من» به او سپرده می شود. امیر کاظمی تمام جایگاهی را که دارد مدیون صبر و حوصله مرضیه برومند می داند. او در اواسط دهه 20 زندگی به یکی از چهره های تلویزیون تبدیل شده که همه او را به خاطر سبک بازی راحتش به خاطر می آورند. درباره روزهای نوجوانی و همکاری با برومند و موقعیت این روزهایش پس از سه همکاری موفق با سروش صحت با او گپ زدیم.
امیر کاظمی مازیار سریال لیسانسه ها چگونه بازیگر شد
در جایی گفته بودید در نوجوانی پشت صحنه سریال «کتاب فروشی هدهد» رفته بودید و به صورت اتفاقی در یک سکانس بازی کردید و از آن جا وارد دنیای بازیگری شدید. چقدر مرضیه برومند را در راهی که طی کردید موثر می دانید؟مرضیه برومند برای هم نسلان من و حتی نسل جدید بسیار تاثیرگذار است، چون او حجم زیادی از خاطرات کودکی ما را ساخته است. وقتی درباره نوستالژی هایمان صحبت کنیم، حتما بخشی از آن با آثار خانم برومند گره خورده است. به نظر من این می تواند بزرگ ترین رسالت یک هنرمند باشد که تا این حد در زمان حیاتش تاثیرگذار است. بزرگ ترین شانس زندگی من این بود که در اولین تجربه کاری ام با خانم برومند همکاری داشتم و به خودم بابت این شانس می بالم. همیشه هم می گویم مرضیه برومند من را ساخته و پرداخته تا وارد دنیای هنر شوم و هرچی یاد گرفتم از کار با او بوده است. خانم برومند جزو چهار آدمی است که حاضرم فقط به پشت صحنه کارهایشان رفته، نگاه کنم و قربون صدقه شان بروم و از ایشان یاد بگیرم.
امیر کاظمی مازیار سریال لیسانسه ها
کار در کنار کسانی که
تجربه بسیار بالایی در بازیگری داشتند برایتان چالش نبود؟ یا در دوران
نوجوانی خیلی سختی کار را متوجه نمی شدید؟مرضیه برومند
بسیار صبور است و سعی می کند مدام همه چیز را به آدم یاد بدهد. وقتی به
کسی که تجربه جلو دوربین رفتن نداشته، اطمینان می کند و نقشی را به او می
دهد، خیلی صبر و وقت می خواهد. از طرفی کار با یک بچه نا بلد مثل این می
ماند که یک جمعی برای بازی دور هم جمع شده و یک نفر بازی بلد نباشد. حوصله
کل جمع سر می رود تا آن نابلد یاد بگیرد و به مرحله لذت بردن از بازی برسد.
خانم برومند این تحمل را داشت که من آن بازی را یاد بگیرم.
اگر به صورت اتفاقی وارد دنیای بازیگری نمی شدید، فکر می کنید مسیر زندگی تان به کجا می رفت؟ بازهم در دانشگاه نمایش می خواندید؟اول
بگویم من درسم را در دانشگاه نیمه کاره رها کردم. من همیشه هدفم در زندگی
این بود که بازیگر شوم، اما راه ورود به بازیگری عجیب و غریب است. مثلا ما
هر سال کلی فارغ التحصیل رشته بازیگری و کارگردانی از دانشگاه ها داریم،
اما می بینیم مثلا در همین حوزه کارگردان های خانم، شاید کسانی که در این
زمینه به طور حرفه ای مشغول به کار هستند، اندازه انگشت های یک دست هم
نیستند. دلیل این حرفه ای نبودن آن آدم ها نیست، بلکه معمولا شانس حضور در
کارهای جدی و قابل دیدن را پیدا نمی کنند. همیشه برای خودم این تصور را
داشتم که در 24 سالگی وارد دنیای بازیگری شوم، اما این شانس به لطف خانم
برومند سراغ من آمد و همچنین کمک های فرهاد آییش تا بتوانم وارد این حرفه
شوم.
بعد از آن که همکاری مشترکی با مرضیه برومند نداشتید، توانستید
خودتان را طوری نشان دهید که کارگردان های دیگری هم سراغتان بیایند. این
یعنی تکیه شما فقط به یک شخص نبوده. راه بازیگری را بعد از «همه بچه های
من» چطور ادامه دادید؟
وقتی قسمت اول سریال «همه بچه های من» پخش
شد، بیژن بیرنگ برای یک کار با من تماس گرفتند. وقتی آن جا مشغول کار بودم و
هنوز فیلمبرداری تمام نشده بود که از دفتر حمید نعمت الله پیشنهاد «وضعیت
سفید» به من شد.
فکر می کنم دلیل به وجود آمدن این مسیر برای من این بود
که آن زمان تلویزیون هنوز بیننده خودش را داشت و آدم هایی که در کارهای
هنری فعالیت می کردند حداقل هنوز تلویزیون می دیدند و آن سال ها این شانس
را داشتم که توسط آدم های درستی دیده شوم. شانس در کار هنری و بازیگری
ایران خیلی مهم است، یک وقتایی هست افرادی از خودم خوش شانس تر می بینم و
گاهی افرادی با هنر و توانایی خیلی بیشتر هستند که اصلا شانس ندارند.
امیر کاظمی مازیار سریال لیسانسه ها
وقتی به کارنامه کاری شما نگاه
می کنیم، در همه نقش ها آن قدر رئال و راحت بازی کرده اید که انگار اصلا
نقش بازی نمی کنید. برای این سبک بازیگری، الگوی خاصی دارید؟
به
نظر من سبک بازی به علاقه شخصی باز می گردد. من خیلی فیلم می بینم، حتی
کار می کنم که پول جمع کنم و فیلم ببینم. همین فیلم دیدن ها و مطالعه من را
به جمع بندی درباره بازیگری رسانده است. همیشه دوست داشتم این گونه بازی
کنم و اصلا بازیگری را این گونه می بینم؛ البته راحت بازی کردن نباید به
این که زحمتی برای نقش نمی کشیم تعبیر شود. وقتی سبکی و نوعی از بازی را
دوست داشته باشید به بازیگرانی هم علاقه مند می شوید که همان سبک را دنبال
می کنند؛ مثلا در «ایران من» عاشق بازی رضا عطاران و جواد عزتی هستم. این
ها آدم هایی هستند که کاملا رئال و بدون هیچ ادایی حتی در موقعیت های بسیار
درام هم درست بازی می کنند. این راحت بودن بیشتر شبیه جامعه است، چون مردم
کوچه و خیابان همین طوری راحت راه می روند و حرف می زنند.
نزدیک به سه سال است که به طور مداوم با سروش صحت همکاری می کنید و در سه سریال «شمعدانی»، «لیسانسه ها 1» و «لیسانسه ها 2» بازی کردید. سروش صحت چطور وارد زندگی هنری شما شد؟
من
همیشه سروش صحت را دوست داشتم و دلم می خواست با او کار کنم. قبل از ساخت
شمعدانی یک روز دستیار آقای صحت با من تماس گرفت و گفت پیمان قاسم خانی تو
را برای کار جدید سروش صحت معرفی کرده است.
خیلی هیجان زده شدم و اصلا
نمی دانستم پیمان قاسم خانی من را از کجا می شناسد. تا این که به دفتر آقای
چگینی رفتم و متوجه شدم وقتی پیشنهادهایی را برای نقش سعید می دادند،
پیمان قاسم خانی گفته:«آن پسری که در «وضعیت سفید» می گفت من خیلی خوشگلم و
مشکل ما خوشگلا اینه که در خاطره ها می مانیم، را پیدا کنید.» حتی اسم من
را هم نمی دانستند، اما پیدایم کردند. وقتی با آقای صحت صحبت کردم دیدم
چقدر سلیقه کمدی ما به هم نزدیک است و همکاری شکل گرفت. حتی در همان اوایل
فیلمبرداری پیشنهاد «لیسانسه ها» هم بهم داده شد. تاوان انتظار برای
«لیسانسه ها» را هم دادم چون یک سال و نیم هیچ کاری انجام ندادم تا این
سریال شروع شود.
در بعضی از نقدهایی که به «لیسانسه ها» وارد شده، گفته اند چرا مازیار سریال «لیسانسه ها» با وجود سرطان و شیمی درمانی اصلا تغییری در وزن و هیکلش به وجود نمی آید؟
خیلی
خوب است که این را این جا بگویم، طبق مشاوره هایی که از مرکز دهش پور و
دکتر متخصص سریال می گرفتیم، متوجه شدیم بیماران سرطان لنف، نه تنها لاغر
نمی شوند بلکه چاق می شوند. به این دلیل که نباید تحرک داشته باشند و باید
مدام به خودشان رسیدگی کنند و این باعث اضافه وزن در آن ها می شود. از طرفی
سرطان های روده و معده باعث لاغری مفرط مبتلایان می شود.
تا به حال جز تلویزیون در هیچ مدیای دیگری حضور نداشتید. از سینما و تئاتر پیشنهاد نداشتید یا خودتان نخواستید از تلویزیون بروید؟
از
شروع فعالیت هنری ام چهار پیشنهاد سینمایی داشته ام که همه آن ها در این
دو یا سه سال اخیر بوده است، اما بدشانسی بازیگران تلویزیون این است که
مدتی طولانی درگیر یک پروژه هستند و هماهنگ کردن برای کارهای دیگر کمی سخت
است. وقتی هم کار سریالی تمام می شود، دیگر از کار سینمایی خبری نیست تا در
کار بعدی تلویزیون حضور پیدا کنی. درباره تئاتر هم باید بگویم به میل خودم
تا همین یک سال پیش دوست نداشتم کار کنم، اما چند وقتی است که دوست دارم
کار تئاتر انجام دهم، و پیشنهاد خیلی خوبی هم برایم پیش آمد که به زودی
احتمالا خبرهای آن را می شنوید.
امیر کاظمی مازیار سریال لیسانسه ها
در ابتدای صحبت هایتان به چهار نفری اشاره کردید که حاضرید حتی شده پشت صحنه بروید تا آن ها را ببینید؛ می شود نام این افراد را بگویید؟مرضیه برومند را که گفتم. نفر بعدی حمید نعمت الله است که فقط دوست دارم بشینم و نگاهش کنم، هیچ کاری هم با او ندارم. بعد از آن هم استاد داریوش مهرجویی و استاد مسعود کیمیایی.
